มองไปในอนาคตข้างหน้าสิบหรือยี่สิบปี การเลือกตั้งประธานาธิบดีถูกวางตารางไว้ในฤดูใบไม้ร่วงปี ๒๕๗๔ กางเกงสเก็ตตัวโคร่งกลับมาเป็นสไตล์ในแถบชานเมือง ซอฟต์แวร์ที่เฉลียวฉลาดมากขึ้นเรื่อยๆ เข้ามาเป็นทางเลือกในงานจำนวนหลายร้อยล้าน ชนชั้นกลางจำนวนมาก จะไม่ทำงานอีกต่อไป ด้วยพวกเขาถูกมองว่าแก่ไป แพงไป หรือตกยุคสมัย และไม่ทันต่อเวลาที่รวดเร็วมากขึ้น คนส่วนใหญ่ในวัยกลางคนเกิดในช่วงปี 70s และ 80s ไม่มีโอกาสในอนาคตสำหรับการว่าจ้างทางวิชาชีพ ทนายความ, นักบัญชี, นักธุรการ, ผู้จัดการ, เลขานุการ กลายเป็นอาชีพที่ไม่สลักสำคัญ และใกล้ตาย ตามด้วยวิชาชีพอย่างคนขับรถแท็กซี่, คนขับรถบรรทุก, คนบังคับรถไฟ, และคนทำงานโรงงาน ไปสู่การสูบกลืนของเครื่องจักร แล้วเราจะทำอย่างไรกับผู้คนหลายร้อยล้านที่จะไม่มีวัน “ได้รับ” การจ่ายเงิน? อะไรคือสิ่งที่ควรทำสำหรับพวกคุณ?

และคุณจะทำอะไร? คุณจะหาเงินบนถนน คุ้ยเศษเหรียญ และโลหะจากพลาสติกและแก้วที่ถูกทิ้งหรือไม่? คุณจะ Airbnb ร่างกายของคุณให้คนแปลกหน้าเพื่อจ่ายค่าเช่าหรือไม่?​ จิตใจของคุณละทิ้งเศรษฐกิจในโลกความเป็นจริง แต่ร่างกายของคุณยังต้องการกินอาหารและใช้เวลาอยู่ในที่ใดที่หนึ่ง ในเศรษฐกิจของการแบ่งปัน ผู้คนกลายเป็นแค่ผู้เช่าแทนที่จะเป็นเจ้าของ ดังนั้นประชากรไร้บ้านที่เพิ่มขึ้นในแถบชานเมืองไม่สามารถที่จะหลับนอนในรถได้อีกต่อไป

ความไม่เท่าเทียมของค่าครองชีพพุ่งสูงขึ้น และอัตราการว่างการไต่ระดับอย่างไม่มีจุดจบ เงินในกฎของมัวร์ วิกฤตเศรษฐกิจในศตวรรษที่ ๒๑ ปูทางไปสู่การฟื้นฟูที่ไร้การจ้างงาน ไปยังระบบหุ่นยนต์เครื่องจักรที่มีประสิทธิภาพมากกว่า ทุกความเสื่อมถอยจากจุดนี้จะปิดตัวพร้อมกับการแก่งแย่งแข่งขันที่โหดร้ายดังเกมเก้าอี้ดนตรีของตัวเลขที่ลดลงของความเป็นไปในการจ้างงานราคาต่ำ ถ้าคุณถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไร้หน้าที่การงานมันเป็นความผิดของคุณใช่รึเปล่า?​

ในยุคที่รุ่งเรือง สถานะของชนชั้นกลางในประเทศ “พัฒนาแล้ว” เหมือนกับกลุ่มคนที่ได้รับการปกป้องโดยแลกเปลี่ยนด้วยการให้ยอมให้ช่วงเวลาขณะตื่นขึ้นมาทั้งหมดไปกับงานที่จำเจไม่ว่าจะทางร่างกายหรือจิตใจ งานประจำด้วยเงินเดือนที่สมเหตุสมผลยังให้ที่พักพิงจากสิ่งที่โหดร้ายกว่าของตลาด ราวกับเป็นนิยายชวนฝันเกี่ยวกับอนาคตที่ตกต่ำลงอย่างเชื่องช้า และหลานเหลนของคุณหมดความจำเป็นและค่อยๆ เลือนหายไป—แทนที่จะมีเสถียรภาพทางการเงิน รายได้ให้จับจ่ายใช้สอย ความสะดวกสบาย ทางวัตถุ และเวลาว่าง คุณกลับถูกทิ้งไว้กับความสิ้นหวัง หนี้สิน ความกลัว และพรมนุ่มถูกแทนที่ด้วยกระดาษลัง อันมอมแมม

ท่ามกลาง “ผู้บุกเบิก” ในกลุ่มคนชั้นสูงของซิลิคอน แวลลีย์ ผู้คนเป็นล้านๆ ที่ไร้นามและไร้ใบหน้าซึ่งชีวิตอยู่ กับความเร่งด่วนของโรงฆ่าสัตว์ที่มักถูกมองว่าเป็น ความสูญเสียที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาไปข้างหน้าสาธารณชนถูกบอกว่าจะมีงานใหม่ๆ สำหรับคนยุคต่อไป ระบบนิเวศวิทยาแบบใหม่สำหรับการจ้างงานที่ยั่งยืน จะเกิดขึ้นจากเศรษฐกิจแบบแบ่งปันแบบใหม่—ก่อนหน้าสงครามโลกครั้งที่ ๑ ก่อนที่มวลชนจะน้อมรับต่อการขนส่ง ที่ปราศจากม้าลาก ม้าจำนวนหลายล้านตัวตรากตรำทำงาน ในถนนที่เต็มไปด้วยขี้ม้าในเมืองใหญ่ต่างๆ ของโลก และในสนามรบของโลกตะวันตก ภายหลังสงคราม—อันสั้นกว่าระยะเวลาหนึ่งชั่วรุ่น พวกมันถูกแทนที่ด้วยเครื่องยนต์ที่สันดาปได้ภายใน แล้วม้าเหล่านั้นหายไปไหนกัน?