อภิชาติพงศ์ วีระเศรษฐกุล ใช้ภาพยนตร์ในการค้นหาขอบเขตอันบอบบางของมนุษย์ สิงสาราสัตว์ และวิญญาณซึ่งอยู่ร่วมและเคลื่อนย้ายไปมาหากัน เขาเชื่อมร้อยประวัติศาสตร์และจินตภาพของบ้านเกิดตัวเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายในพื้นที่ทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือของไทย นำพาทั้งอิทธิพลและแหล่งข้อมูลจากความหลากหลายของขนบเรื่องเล่า อย่างไรก็ตาม ภาพยนตร์ของเขาไม่ใช่แค่เรื่องเล่า แต่ยังเป็นความแปรผันของอารมณ์และยังเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นทว่าน่าหลงใหล

ตะวันดับ เป็นวิดีโอที่ทำลายพรมแดนระหว่างความทรงจำส่วนตัวและความทรงจำร่วมหมู่ และชั้นบางๆ ของความทรงจำ ได้ถูกแต่งเติมขึ้นใหม่ผ่านประสบการณ์ของผู้ชม เจนจิรา พงพัศ ไวด์เนอร์ ผู้ร่วมงานเสมอมาของวีระเศรษฐกุล นอนหลับในขณะที่พื้นหลังของฉากลิเกเปลี่ยนไปมาโดยอัตโนมัติ ณ จุดเปลี่ยนของความรู้สำนึก ทิวทัศน์ของโรงละครเป็นเสมือนพื้นที่เปลี่ยนผ่านระหว่างกายภาพและสิ่งไร้รูปร่าง เช่นเดียวกับงานชิ้นต่างๆ ของเขา ตะวันดับ นำเสนอพื้นที่ที่ไม่เสถียรซึ่งสะท้อนสภาวะของความหมดศรัทธาในชาติและการล่มสลายของดินแดนอุดมคติ